واکنش آنی به گزارشاتی که خبر از پیوستن رادامل فالکائو به منچستر یونایتد می دادند، این بود: «آیا او می تواند در دفاع کنار بازی کند؟» این فصل شاهد حضور هزاران بازیگر در خط دفاعی متزلزل یونایتد بوده ایم اما جدیدترین اتفاق، بازگشت خط دفاعی سه نفره لوئیس فن خال بوده است.

 

دلایل بسیاری برای این اتفاق وجود دارند. اول اینکه دفاع سه نفره، هلند فن خال را در جام جهانی برزیل سوم کرد و مسلماً به همین خاطر نسبتاً به آن علاقه مند است. علاوه بر این، ایده استفاده از یک مدافع میانی اضافه برای پوشاندن بعضی از خلأها، به نظر منطقی می رسد. اما این روش به شکل اغواکننده ای باعث ایجاد امکاناتی در مناطق تهاجمی تیم نیز می شود.

 

با آمدن فالکائو در پنجره تابستانی نقل و انتقالات، یونایتد صاحب هسته باتجربه ای از مهاجمین شد. مربی می داند که وین رونی، رابین فن پرسی و فالکائو همگی بازیکنانی خاص هستند. او جیمز ویلسون جوان را نیز دوست دارد و انسان به این فکر می افتد که فن خال دوست می داشت در صورت امکان همه این بازیکنان را به صورت هم زمان به زمین بفرستد.

 

در برابر نیوکاسل و تاتنهام، یونایتد با سه نفر در دفاع و فن پرسی و فالکائو در خط حمله بازی را آغاز کرد. رونی در پیروزی 1-3 مقابل کلاغ ها به زیبایی هرچه تمام تر نقش مهاجمِ خط میانی را ایفا کرد و اوضاع در نیمه اول بازی با اسپرز نیز به نظر به همان خوبی در حال پیش روی بودند. 

 

 

افت تیم در بازی دوم، که با تساوی 0-0 به پایان رسید، به خاطر خستگی ساق های بازیکنان از انجام دو بازی در دو روز بود، نه ناکامی سیستم. به هر روی، فن خال زمان عجیبی را برای عدم ایجاد تغییر در ترکیب اش انتخاب کرد.

 

به جای استفاده از فن پرسی و فالکائو به صورت متناوب، سرمربی پرافتخار و جاه طلب یونایتد مصمم است تا شاهد تشکیل زوجی میان این دو باشد؛ چیزی که طی سال های اخیر از مد افتاده است.

 

خاطرات روزگاری که شاهد زوج پیتر بردزلی و گری لینکر برای تیم ملی انگلستان یا جان آلدریج و یان راش برای لیورپول بودیم، اکنون تار هستند. بزرگ ترین تیم منچستر یونایتد حول زوج گل زنی به نام های دوایت یورک و اندی کول بنا نهاده شد. در سال های اخیر، با قهرمانی های مکرر اسپانیا و رشد و توسعه سیستم های تک یا بدون مهاجم، زوج خط حمله از یادها رفته است.

 

اما به مانند سایر قسمت های یک تیم، چنین چیزهایی نیز به ندرت فوراً نتیجه می دهند. در این فصل گاهی شاهد این بوده ایم که فن پرسی و فالکائو هم زمان به دنبال یک توپ بدوند اما آن ها هم زمان با شکل‌یابی هرچه بیش تر تیم، در حال تکامل در کنار یکدیگر هستند.

 

نقشه حرکتی این دو در بازی با تاتنهام و نیوکاسل، تفاوت های جالبی را میان شیوه بازی شان با یکدیگر نمایان می سازد. مهاجم هلندی جلوتر بازی می کند تا از توانایی فوق العاده اش در نگه داشتن توپ در زمین حریف و تحمل فشارهای فیزیکی مدافعین استفاده کند.

 

فالکائو بیش تر بین خط مرکز زمین و لبه محوطه 18 قدم یافت می شود؛ به این معنا که نقش او یافتن توپ و پرس کردن مدافعین حریف است، زمانی که آن ها می خواهند به جلو حرکت کنند. این احساس وجود دارد که او به دقت سعی می کند تا هم تیمی های اش را در بازی دخیل کند و رسانه های اجتماعی اشاره به محبوبیت او در رختکن دارند.

 

آنچه کنایه آمیز است، این است که این کار، فالکائو را در تضاد با نقش رونی در تیم قرار می دهد. به گفته فن خال، رونی به عنوان کاپیتان، «امتیازات ویژه ای» دارد و علاوه بر این، در فرم فوق العاده ای به سر می برد. اما بالأخره در نقطه ای، فالکائو احتمالاً دست از این همه مؤدب بودن برمی دارد و گل های بسیاری به ثمر خواهد رساند.

 

 

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: